با خودم میگم وقتی عصبانی هستی کاری انجام نده و چیزی ننویس، چون مشکل که حل نمیشه هیچ، مشکل جدید هم اضافه میشه اونم جدا
اما قدرت خودداری آدم هم حدی داره خوب !
نداره؟
عجب روزگاری است
وقتی دروغ و دزدی و اختلاس و .... در مملکتی جرم مهمی نباشد و گاهی هم اصلن جرم نباشد
باید هم به شوخی های زشت چند ....گیر بدهیم و زمین و زمان را به هم بدوزیم تا شاید مردمان جالبمان را که اتفاقا بسی به دنبال چنین سوژه هایی هستند٬ سر گرم کنیم و ... موج سواری کنیم ٬ که البته این به طور یقین در جهت اشتغال زایی است تا مرز دو و نیم میلیون خیلی راه داریم...
به هیچ وجه تنبیه آن چند نفر را زیر سوال نمی برم
باید مجازات شوند اما در حد جرمشان
وقتی جامعه مشکل فرهنگی داشته باشد٬ وقتی آموزش مختل باشد نتیجه ای جز این داشته باشیم ٬ خوش خیالیم
پی . اس.
چند گاهی است دچار فراموشی شده ام به گمانم از نشانه های نخستین آلزایمر است
هفته گذشته به جایی که بروم خانه دوستم سر از خانه قدیمشان در آوردم نا خودآگاه٬
موقع زنگ زدن یک آن به خود آمدم ٬ ای دل غافل
عصبانی است
دلیلش کارهایش را نمی فهمد!!
اگر مشکل جدی است چرا به حرفش گوش نمیدهد و پی چاره اش نمیرود؟
مدام می گوید راه چاره ندارد!
شاید هم برای سوزاندن دلش این حرفها را میزند!
کی میداند؟
باید فلش بک بزنیم تا بفهمیم جریان چیست، اما الان وقت ندارم!
کدام گزینه درست است؟
1- حکومت جمهوری
2- پارلمان حکومتی
3-حکومت پارلمانی
4- هیچکدام
5- همه موارد
6- جمهوری حکومتی
7- کلا حکومت!
چند روز پیش خبری در آمد که پایگاه علمی الزویر تحریم شده...
تیتر را که دیدم، فکر کردم در ادامه تحریمهای غرب باز یه پایگاه ایرانی اسلامی تحریم شده ،
کنجکاو شدم ببینم جریان چیست!!
دیدم بله ( بله را با کش فراوان بخوانید)!
وزارت علوم ایران الزویر را که یک ناشر بزرگ مقالات علمی است، تحریم کرده و هر کسی آنجا مقاله بچاپد، حساب که نمی شود هیچ، نمره منفی هم دارد.
و اشتباه من به خاطر ذهنیت قبلی و همچنین فارسی نوشته شدن الزویر که شبیه کلمات عربی است، بود...
دلیل چی بوده
این:
قصر علمی غرب نباید با خشتهای ما ساخته بشود....
واقعا دلیل محکمی است !!!
پس این کلبه علمی ما دارد با چه ساخته میشود؟
داستان زکات علم پس چه میشود؟؟!!
بعضی وقتها وقت، وقت نوشتن نیست!
در طول روز گاهی مطالبی به ذهنم می آید که دوست دارم اینجا بنویسم، اما دسترسی ندارم.
بر عکس وقتی دسترسی دارم، چیزی نیست که بنویسم.
یک صحنه ای دیده بود بسی خنده دار
دیدید بعضیها وقتی به موفقیتی دست پیدا می کنند، دوست دارند همه جا جار بزنند و همه را با خبر کنند که شاخ غول شکسته اند!! البته نمی خواهم بگویم شاخ غول شکستن آسان است، اما.....
در کلاسی که جا برای همه نبوده و صحبت از کجا نشستن بوده، در میان صحبتهای بچه های ته کلاس، ناگهان یکی از آن جلو بر می گردد می گوید: " در دانشگاه ما همه کلاسهایمان 120 نفره است. آره، نیست که من پزشکی می خوانم ، کلاسهای رشته پزشکی همه این شکلی است و جا کم است، پسراها هم خیل پر رو هستند ، جلوی کلاس می نشینند و به خانمها هم اجازه نمی دهند جلو بنشینند" .
زیادی سخت میگیرد این دوست ما؟
به نظر من که یک چیزی اینجا غیر عادی بوده. نبوده؟
حالا اصلن این چی بود نوشتی! که چی بشه خوب؟؟
گفتی وقت وقت نوشتن نیستا، درست گفتی! اما خودتم به حرف خودت گوش ندادی